Regenbooggemeente

In Woudenberg moet iedereen zich thuis kunnen voelen en zichzelf kunnen zijn. Hier vindt u meer informatie over LHBTIQ+-thema's, activiteiten en relevante organisaties. LHBTIQ+ staat voor lesbisch, homoseksueel, biseksueel, transgender, intersekse, queer en andere (non-binbaire) seksuele en genderidentiteiten.

Inwoners en organisaties spannen zich in voor de LHBTIQ+-gemeenschap. Samen met hen maken wij LHBTIQ+-beleid, zodat LHBTIQ+-ers ‘gewoon’ in Woudenberg kunnen wonen, werken, studeren en uitgaan. Zonder discriminatie, agressieve benadering of andere problemen. Dit is helaas niet vanzelfsprekend. De gemeente wil daarom de acceptatie en de veiligheid van LHBTIQ+- ers vergroten.

In Woudenberg werken we nauw samen met de jongerenwerkers Anique en Jiska vanuit sport- en zalencomplex De Camp. Zij zijn bezig om met een heel aantal jongeren uit Woudenberg en Scherpenzeel samen een community, genaamd Neighbours, op te bouwen rondom LHBTIQ+! Heb jij vragen rondom je identiteit, of wil je je graag aansluiten? Kijk dan voor meer informatie op hun Facebook pagina.

Mijn coming-out…. Die was in een woord: heftig.
In groep 8 merkte ik voor het eerst dat ik aandacht kreeg voor jongens. Dat was apart, maar ik besteedde er weinig aandacht aan. In de eerste klas van de middelbare school kreeg ik ineens gevoelens voor een jongen. Dat voelde raar, maar ik heb dat gevoel weer van me af gezet. Later kreeg ik dezelfde gevoelens voor een meisje. Ik snapte er niks meer van, maar dacht: ‘gelukkig ben ik weer ‘normaal’, ik vind een meisje leuk.’

Tot ik weer gevoelens kreeg voor een jongen…. Ik dacht dat ik helemaal gek was geworden. In de familie werden vele foute grappen gemaakt. In de klas werd met ‘homo’ gescholden. En in het nieuws kwamen vaak berichten dat homostellen in elkaar werden geslagen. Daar geeft je niet het gevoel dat veel mensen je gaan accepteren.

Inmiddels had ik op school mijn eerste coming-out naar mijn mentrix en later ook naar een paar vrienden. Dit ging redelijk goed. Geen rare reacties en ik voelde me er chill bij. Maar een paar weken na mijn eerste coming-out zat ik zo in de knoop met mijzelf. Ik heb toen na een kleine ruzie in onze vriendengroep een van mijn vrienden een heftig bericht gestuurd. Dat was een schreeuw om aandacht, maar ik krijg nog steeds kippenvel als ik daar aan denk. Dit voorval bereikte de schoolleiding en deze hebben mijn ouders ingelicht.

Tijdens het gesprek op school is het voorval besproken met mijn moeder erbij. Toen zei de mentrix op een gegeven moment: “Hessel moet je niet nog iets tegen je moeder zeggen. Dit is een goed moment.” Ik zakte door de grond, had geen keus meer. Ik moest het wel vertellen. De reactie van mijn moeder: “Dat wist ik toch wel.” Er viel een enorme last van mijn schouders. Maar ik werd heel zenuwachtig omdat ik het ook mijn vader nog moest vertellen. Toen hij thuiskwam heb ik meteen gezegd: “Papa, ik val op jongens.” Hij zei ‘okay’ en ging verder met waar hij bezig was. Ik was flabbergasted. Na deze coming-out ben ik in behandeling gegaan bij een psycholoog. Ik was toen 15 jaar.

Inmiddels ben ik er achter gekomen dat ik 100% homoseksueel ben. Om die reden zijn er helaas wel wat tegenvallers geweest. Mensen die je niet accepteren, vrienden die geen vrienden meer willen zijn, mensen die je naroepen. Dat heb ik geaccepteerd en ik ben er erg hard door geworden. Maar diep van binnen doet het wel heel veel pijn.

Ik hoop dat we in Woudenberg de inclusiviteit kunnen vergroten. Het betekent daarom heel veel dat we op 11 oktober, Coming Out Day, de regenboogvlag hijsen. Wat veel mensen namelijk niet weten is dat elke kleur voor een betekenis staat. Rood betekent leven, oranje is geneeskracht, geel staat voor het zonlicht, groen voor de natuur, turquoise voor de magie, blauw voor sereenheid, paars voor karakter en roze voor seks. Het zijn niet zomaar wat kleurtjes bij elkaar gezocht.  

Maar of je nou gay, bi, hetero, aseksueel, aromantisch of iets anders bent, we hebben allemaal een hart dat gebroken kan worden. Dus laten we iets liever met elkaar omgaan.

Hey, ik ben Jami, 23 jaar oud. Ik ben een genderfluid lesbienne. Kort uitgelegd is genderfluid: soms voel ik me vrouwelijk, soms mannelijk, maar soms ook non binair; het kan verschillen.
Ik lees graag en vind koken en bakken leuk om te doen.

Al langere tijd vroeg ik me af wie ik nou eigenlijk ben. In 2020 werd dat me dat duidelijker door heel veel onderzoek te doen: youtube filmpjes kijken, op tiktok en op het internet. Ik wilde weten of wat ik voelde normaal is of dat ik heel raar ben.

Nadat ik wat onderzoek had gedaan kwam ik uit als biseksueel, want daar voelde ik me erg comfortabel bij. Maar toen zei iemand dat ik iets zou moeten lezen over compulsory heterosexuality (vertaald: gedwongen heteroseksualiteit). En ik herkende me in heel veel dingen die ik daar las: ik had altijd het gevoel dat ik het moest onderdrukken omdat het raar en vies was om lesbisch te zijn. De omgeving had mij echt het gevoel gegeven dat ik niet kon zijn wie ik was. Maar toen realiseerde ik me dat er niks mis was met mij. Dit is wie ik ben.

Om eerlijk te zijn was het best wel lastig om te accepteren dat ik lesbisch ben. Gek genoeg hebben tv-serie karakters mij daarbij het beste geholpen, omdat ik mezelf daarin kon herkennen. Na een paar maanden begon ik mezelf te accepteren. Daarna begon ik me ook te realiseren dat ik genderfluid was.
Toen ik van alles zeker was kwam ik uit de kast bij mijn ouders, vrienden en familie. Ik had de positieve reacties niet verwacht; ze zeiden allemaal dat ze erg trots op mij waren. Dat gaf me een erg fijn en veilig gevoel. Ik werd er erg blij van en het gaf me ook meer zelfvertrouwen. Ik begon toen ook beter in mijn vel te zitten, omdat ik me niet meer hoefde te verbergen.
Wat ik zou willen is dat er meer aandacht wordt gegeven aan de lhbti, vooral op scholen. Zodat kinderen leren dat er niks mee is om lhbti te zijn en dat ze niet bang hoeven te zijn. Als mensen er meer over weten zal er vast ook meer begrip voor komen.

Dat de vlag wordt gehesen in Woudenberg betekent heel veel voor mij. Het geeft me het gevoel dat ik gezien, geaccepteerd en gesteund word. Het voelt alsof ik welkom ben.
Een hoop voor de toekomst van mij is dat coming-out niet meer nodig is. Dat iedereen wordt geaccepteerd om wie ze zijn en van wie ze houden. En dat je niet wordt afgewezen vanwege je identiteit en seksualiteit.

Hoi, ik ben Alex (hij/hun), 14 jaar oud. Ik ben biseksueel, transgender en greysexual.  

Eind 2019, begin 2020 durfde ik voor het eerst aan anderen te vertellen wie ik ben. Het startte doordat ik het mijn ouders moest vertellen. Mijn klas begon dingen te denken over mij en ik wou dat mijn ouders het eerder zouden weten dan mijn klasgenoten.

Uiteindelijk kwam ik eerst uit in mijn klas en een tijdje later naar mijn familie. Daar was ik nog best bang voor, maar de reacties van mijn vrienden en familie waren supergoed en ze supportten me meteen. De reactie van mijn klasgenoten was in het begin wel okay, het boeide hun niet veel. Maar een tijdje later begonnen ze te pesten door mij dingen zoals homo te noemen.

Aan een kant voelde ik me heel goed door mijn familie en vrienden, omdat ze er zo okay mee waren en me meteen bij de goede naam noemden (duurt natuurlijk even om te wennen). Aan de andere kant begonnen mijn klasgenoten vaak grappen te maken met mijn naam: mijn oude en nieuwe naam samen doen bijvoorbeeld. Of door mijn nieuwe naam juist meer vrouwelijk te maken of me helemaal niet bij mijn nieuwe naam te noemen.

Ik had nooit een groot voorbeeld in mijn leven om naar op te kijken tijdens mijn tijd van mijn coming-out. Dat vond ik wel heel jammer. Ik denk dat het een coming-out makkelijker zou maken als mensen het gewoon konden respecteren. Mij maakt het niet uit als je me niet accepteert, zolang je maar wel een beetje respect hebt voor mijn (en onze) gevoelens.

Wonen in Woudenberg, in een dorp, heeft mijn coming-out niet per se beter gemaakt maar ook niet erger. Het is natuurlijk wel irritant dat ik daarna vaak word uitgescholden als ik op straat loop/fiets.  

De regenboogvlag hijsen op 11 oktober is voor mij belangrijk om daarmee te laten zien dat ik anderen support. En ook om te laten zien dat mensen in Woudenberg die nog niet out zijn welkom zijn in ons dorp. Ik hoop dat binnen een paar jaar iedereen in Woudenberg een vlag hijst op Coming Out Day.

Hang de vlag op voor ons.

Ik ben Roan, 17 jaar en een panseksuele transgender.

Ik zit op paardrijden en hou enorm van lezen, naar muziek luisteren, gamen, tekenen en bakken. Ik zit in het 2e jaar van mijn opleiding. Verder loop ik stage bij een zorggroep voor ouderen en werk ik bij de Blz. Kortom ik heb niet het rustigste leventje.

Toen ik 11 was kwam ik erachter dat ik meiden leuk vond. In het begin vond ik het een beetje raar, tot ik op het internet op onderzoek was uitgegaan. Toen kwam ik er achter dat ik biseksueel was. Ik begon er een beetje over te praten met mijn vrienden, maar zei nog niks tegen mijn ouders. Pas een maand of 3 later had ik het tijdens het eten tegen mijn ouders verteld. Dat ging ongeveer zo "Papa, mama ik ben biseksueel". En ik ging vrolijk verder met eten. Mijn ouders waren flabbergasted, mijn broer begon te lachen en mijn zus vond het geweldig.

Fast forward 2 jaar (13 jaar oud): ik zit in de 3de en social media is nu echt groot geworden. Door tiktok en Instagram kwam ik erachter dat biseksueel niet de enige seksualiteit was. Ik kwam erachter wat panseksueel was en leerde daar steeds over. Toen kwam ik dus opnieuw uit de kast maar dan als panseksueel. Mijn ouders boeide het niet zo veel.

Het jaar daarna (14 jaar oud) zat ik in de 4de en ik merkte dat ik me niet helemaal prettig voelde in het lichaam waar ik in zat. Ik begon dingen uit te proberen (zoals mijn borsten binden) en ik kwam er later achter dat ik alles was behalve een meid. Het heeft heel lang geduurd voor ik wist wat ik was, maar kort geleden ben ik uit de kast gekomen als transgender.

Mijn moeder support me, maar heeft wel moeite met de switch van mijn deadname naar mijn nieuwe naam. Mijn vader wil mij helemaal niet bij mijn nieuwe naam noemen, omdat hij mij mijn oude naam heeft gegeven voor een reden. Ik hoop dat hij vroeg of laat bijdraait en wel mijn goede naam en voornaamwoorden gebruikt. Verder heb ik in mijn klas en van docenten genoeg steun, maar het uitkomen in een dorp is sowieso lastig want ongeveer iedereen kent elkaar; dat kan het dus erg ongemakkelijk maken (en al helemaal in een christelijk dorp).

Uiteindelijk is het wel goed gekomen. Sure, het is geen sunshine en rainbows en mensen doen rot tegen je en zijn homofobisch en transfobisch. Maar je leert er mee om te gaan en mee te leven, hoe kut het soms ook kan zijn.

Ik ben Roxanne, bijna 17 jaar en ik doe een dierenopleiding in Barneveld. Ik hou ook veel van dieren, werk als postbode, hou van drummen en lezen.

Ik ben aromantisch en aseksueel, wat inhoud dat ik niet romantisch of seksueel ben aangetrokken tot iemand. Natuurlijk is dit een spectrum en verschilt dit bij elk aromantisch en/of aseksueel persoon, maar in mijn geval is het dit.

Ik durfde vrij snel een aantal mensen te vertellen over hoe ik me identificeer, maar niet bij iedereen. Eigenlijk weet mijn zus er al vanaf het begin vanaf. En vrienden waar ik close mee ben. Ook de groep van Neighbours weet er van. Ik ben niet 'uit' naar mijn ouders, want 'ik zal toch wel de ware vinden', zoals vele van mening zijn wanneer iemand over aromantisch zijn begint.

De reacties van de mensen aan wie ik het heb verteld waren verdeeld. Ik heb iemand gekend die het niks boeide, ik ken iemand die heel veel support laat zien en veel vrienden accepteren het. Sommigen mensen weten niet eens wat het is en laten duidelijk merken dat aromantisch onzin zou zijn. Maar wat het meeste indruk heeft gemaakt bij mij is hoeveel mensen je bestaan ontkennen. Dat aromantisch zijn betekent dat je kapot bent, dat het niet normaal is, dat het niet bestaat, en ga zo maar door. Dit geld ook voor aseksueel zijn.

Gelukkig heb ik mijn zus. Zij is mijn grote voorbeeld, omdat zij er altijd is geweest voor mij. We zijn daarom ook super close. Daarnaast vind ik veel inspiratie in leden van bands waar ik naar luister.

Het wonen in een dorp heeft wel invloed op mijn coming-out, denk ik. Ik ben lang niet uit naar iedereen, maar heb een aromantisch en aseksuele vlag op mijn jasje genaaid. Niet veel mensen kijken er naar om, maar ik denk dat ik het niet had gedaan als ik in bijvoorbeeld Den Haag had gewoond.

Wat ik graag zou willen veranderen is het begrip. Niet iedereen hoeft het 'ermee eens' te zijn. Maar neem nou aan dat lhbti-ers bestaan. We zijn er altijd geweest, ontken ons bestaan niet. Acceptatie is een lange weg van ons vandaan, maar er moet ergens een begin komen. En dat de gemeente iets doet met de vlag betekend voor mij dat we tenminste gezien worden. Mensen weten dat we bestaan. Het is ook een teken van veiligheid. En voor de toekomst? Ik weet nog niet hoe ik daar over denk. Het is nog een lange weg, maar samen komen we er!